Hallo Baikal!

Afgelopen weekend de winterjas toch maar eens uit de kast gehaald voor een weekendje Siberië. Met een groep internationale studenten ben ik naar Irkutsk gevlogen en vanuit daar in een busje verder gereden naar het Baikalmeer. En wauw wat een prachtig meer is dat. Ja ik had foto’s van het meer gezien en ja ik wist dat dit het grootste en diepste meer ter wereld is, maar dat het zo mooi zou zijn? Nee, dat had ik niet gedacht. Ik wist niet dat een meer omringd door bergen zo veel indruk op mij zou maken. Dit is de 12 uur durende reis zeker weten waard!

’s Middags zijn we met de groep het eiland gaan verkennen. Vanaf de rotsen heb je een perfect uitzicht over het meer en kan je prachtige foto’s maken. Dat laatste hebben we uiteraard heel veel gedaan. Deze prachtige locatie moesten we hoe dan ook vastleggen. Honderden foto’s, koud en voldaan zijn we terug gegaan naar het hotel. 

De volgende dag hebben we in twee oude schattige busjes het eiland bekeken. Een van de mooiere dingen aan Olkhon island is dat er geen wegen zijn. De huizen zijn gebouwd van hout en er ligt helemaal geen asfalt op het eiland. De wegen zijn natuurlijk ontstaan. Lees zandpaden met veel hobbels en kuilen. Heel mooi, maar als je met negen man achter in een busje zit, dan word je zacht gezegd wel eens heen en weer geschud. Ken je dat gevoel dat je in een wasmachine zit? Ik ook niet, maar ik denk dat dat ongeveer het zelfde voelt als met negen man achterin een busje zitten terwijl je over door de kuilen van Olkhon island rijdt. Dankzij deze bijzondere tocht over het eiland heb ik sommige studenten van heel dichtbij leren kennen. Af en toe per ongeluk half bij iemand op schoot zitten, doordat je een hobbel niet zag aankomen zorgt ervoor dat je een band met elkaar opbouwt. 

Het Baikalmeer is een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. Het is ongelofelijk dat de natuur zoiets moois heeft gemaakt. Soms dacht ik zelfs even niet aan mijn hoogtevrees terwijl ik de rotsen beklom. Nou, dat zegt zeker wat! Na een paar uur het eiland te hebben bekeken maakte onze chauffeur een grote pan ‘Yxa' voor ons klaar. De lekkerste (en enige) vissoep die ik ooit heb gehad! Wie had dat nou gedacht? Dat ik in oktober met een paar Duitsers, Russen, Finnen en Italianen buiten vissoep zou eten in Siberië, terwijl er een vos om ons heen loopt te dralen. Ik kan maar één ding zeggen over afgelopen weekend. Wauw!