Huh? Moskou?

8 september 2018 - Moskou, Rusland

Iedere keer dat ik een open dag bezocht was er wel iemand die vroeg “kan je bij deze studie ook naar het buitenland?” en iedere keer dacht ik “no way dat ik voor een half jaar naar het buitenland ga”. In het buitenland stage lopen of studeren, mij niet gezien. Ik ben daar te pussy voor, ik zou dat absoluut niet durven, maar nu.. 

Ik zit voor een heel semester in het buitenland, ja je hoort het goed. Ik, Marloes, vijf lange maanden in Rusland. Rusland, like het grootste land ter wereld, 2475 kilometers verderop. Stiekem geloof ik nog steeds niet dat ik hier ben, terwijl ik hier al vier volle dagen zit. En ik zal je nog iets sterkers vertellen: ik ben verliefd. Verliefd op de stad, verliefd op de prachtige gebouwen, verliefd op de mensen. Ik ben verliefd op Moskou. 

MSU stairThuis begrepen ze niet waarom je in godsnaam naar Rusland zou willen. Mensen vinden Rusland iets engs en gevaarlijks hebben. Een land waar je niet vrijuit kan spreken en de mensen hard en onbeleefd zijn. Iemand vertelde dat Russen altijd luidruchtig, rommelig en onbeleefd zijn, en ik denk dat veel mensen zo denken over de Russen, maar het is alles behalve waar. Russen zijn vriendelijk en staan altijd open om je te helpen
( ten minste, de meeste Russen die ik tot nu toe ontmoet heb). 

Maandag toen we aankwamen keek ik mijn ogen uit. Het metrostation is zo mooi, alsof je in een film beland bent. Er werd live viool gespeeld en overal liepen mensen door de prachtig versierde hal. Het was alsof ik in één van de Harry Potter films was beland. De metro, de campus, alles lijkt een sprookje, tot je alles moet gaan regelen.

Rusland is enorm bureaucratisch, en ja dat had iedereen verteld, maar ik wist niet goed hoe ik me dat moest voorstellen. Nou ik ben er achter hoor. Drama. Je moet naar een kamertje in de mainbuilding, kamer nr. 5. In kamer nr. 5 zit de meest chagrijnige niet Engels sprekende vrouw die je je kan voorstellen. Ze praat in het Russisch tegen je en je kijkt haar vragend aan. Ze drukt een formulier in je handen en je moet jezelf maar redden. Na ongeveer twee minuten komt ze naar je toe en tikt ze op haar pols. Ze vindt dat je te laat bent en op moet schieten, omdat ze geen minuut van haar drie uur durende pauze wil verspillen. Als je eindelijk, gestrest en lichtelijk in de war, klaar bent met haar formulier, stuurt ze je door naar de volgende kamer, waar je alleen een doelloze stempel komt halen. Die persoon stuurt je door naar de financiële kamer, waar je ineens 40.860 roebel aan contanten moet ophoesten. In één woord: stress. Vier keer 9.000 roebel pinnen en niet meer met dezelfde pas verder kunnen pinnen. Ik zal je vertellen, daar trekt je buik van samen. Eindelijk heb je genoeg, je betaalt en dan.. word je terug gestuurd naar de vrouw van kamer nr. 5, die al vanaf moment één een hekel aan je heeft. Man man man.. Zo ziet een bureaucratie er dus uit..

2 Reacties

  1. Renata:
    8 september 2018
    Fijn dat wij op deze manier deelgenoot kunnen zijn in jouw avontuur Marloes. Ik ben ook heel benieuwd naar dat mooie metrostation. Foto's please...
  2. Louise, Wim en Laura:
    8 september 2018
    Leuk Marloes dat we zo een beetje je avonturen kunnen mee beleven! Ik wist niet dat ze in Rusland ook roepies hebben, weer wat geleerd! Veel succes! Maandag beginnen?