Nederland vs Rusland

Het is absurd hoe snel je aan een ander land gewend raakt. Een andere valuta, andere weersomstandigheden, een andere taal (waar ik nog steeds amper iets van begrijp), ander eten, andere mensen, verdiepingsvrouwtjes, noem het maar op. Een groot punt waarin Rusland verschilt van Nederland is de beveiliging.

In Moskou is alles super goed beveiligd. Bij ieder metrostation staat een bewaker bij een rij detectiepoortjes. En nee, ze staan niet alleen bij het metrostation, maar ook bij de supermarkt, in de faculteit en op de campus. Je kan ook alleen de campus op als je kunt bewijzen dat je student bent, daarom moet je altijd je studentenpas, paspoort en visum bij je hebben. Best logisch, want wat heb je op de campus te zoeken als je er niet studeert. Vind ik ook. Maar als ik naar mijn eigen kamer wil, moet ik op de eerste verdieping opnieuw mijn paspoort laten zien aan precies dezelfde vrouw die er altijd zit. Je zou toch denken dat we onderhand een band opgebouwd zouden hebben. Kom immers elke dag zo’n 10 keer langs haar lopen.

Nadat ze je erdoor heeft gelaten ga je naar je eigen etage, waar je verdiepingsdame zit. De verdiepingsdame spreekt ongeveer net zo goed Engels als mevrouw nr. 5. Het enige Russische woord dat ik ken is hallo, dus verder dan dat gaan onze gesprekken niet. Ik begrijp ook nog niet wat de verdiepingsvrouwtjes de hele dag doen, behalve op de bank zitten tv-kijken alsof ze onze babysitters zijn. 

Een ander groot verschil zijn de deuren. Nu denk je vast “huh, de deuren? Wat bedoel je daar nou weer mee..” Nou dat zal ik je eens haarfijn uitleggen. De deuren zijn hier beangstigend. De dag dat Melissa en ik aankwamen in Rusland, werd Melis bijna vermoord door de treindeur. Bepakt met een zware koffer probeerde ze de trein in te komen, tot KABAM de deuren als een guillotine dichtsloegen. Bijna onthoofd. Gelukkig heeft Melis de reactiesnelheid van een kat.

De deuren geven hier niet iets aan van “hey let even op, ik ga zo dicht”, nee, ze doen het gewoon. En niet voorzichtig. Het is eerder van “HA, je bent te laat, BOEM”. Het ergste is nog, het zijn niet alleen de deuren van de trein, maar ook van de metro en de liften.

De angst die je in iemands ogen ziet als de deuren dichtklappen terwijl je er nog tussen staat. Fascinerend. Ik ben ervan overtuigd dat er mensen zijn overleden door de deuren. Als ik terug kom met een vinger, arm of been minder, het waren de deuren.